هجمه به وزارتخانه‌ای که منافع ملی را فدای بازی‌های سیاسی نکرد
به گزارش ایرناپلاس این روزها که دولت در شرایط سخت اقتصادی ناشی از تحریم‌ها قرار دارد، منتقدان به جای همراهی با دولتمردان در حل مشکلات، شدت بخشیدن به انتقادها را سرلوحه برنامه‌های خود قرار داده‌اند. از جمله این روزها پیکان هجمه‌ها به سمت وزارت نفت بیش از هر زمان دیگری سرازیر شده است؛ از زمزمه‌ها برای استیضاح زنگنه گرفته تا اتهام نساختن پالایشگاه.
همین انتقادها باعث شد تا بیژن زنگنه، شامگاه چهارشنبه ۱۹ شهریورماه در توئیتر خود بنویسد: به مدد توسعه میدان مشترک پارس جنوبی، ضریب نفوذ گاز در کشور به نزدیک ۹۵ درصد رسید، محیط زیست صیانت و با افزایش ظرفیت و بهسازی پالایشگاه‌ها، صادرات ۴ برابری فرآورده محقق شد. بدون رسیدن به این میزان افزایش تولید در پارس جنوبی، برای تأمین نیاز کشور به سوخت، باید ظرفیت پالایشی معادل ۲.۶ میلیون بشکه (معادل ۱۰ پالایشگاه) می‌ساختیم. پالایشگاه‌سازی اولویت وزارت نفت است؛ اما مصرف سوخت مایع و آسیب به محیط زیست، خیر.
موضوع قابل تأمل این است که چرا چنین انتقادهای بی‌اساسی در این برهه مطرح می‌شود که کشور تحت شدیدترین تحریم‌ها قرار دارد؟
آیا تهمت مخالفت با ساخت پالایشگاه به وزیری می‌چسبد که از ابتدای وزارتش در دولت تدبیر و امید با در نظر گرفتن منافع ملی توسعه میادین مشترک را در دستور کار قرار دارد؟ فارغ از این، افزایش دو برابری تولید بنزین (از روزانه ۵۲ میلیون لیتر به حدود ۱۱۲ میلیون لیتر)، مهم‌ترین دستاورد پالایشی وزارت نفت در سخت‌ترین دوره تحریم‌ها بوده است. آیا این افزایش بدون ساخت پالایشگاه می‌توانسته رخ دهد؟
نکته‌ای که در این بین مخالفان به آن توجهی نمی‌کنند و چشم خود را روی آن می‌بندند این است که اولاً چرا باید وزارت نفت با ساخت پالایشگاه مخالف باشد؟
مانند این است که بگوییم وزارت جهاد کشاورزی با توسعه بخش کشاورزی یا وزارت نیرو با توسعه نیروگاه‌ها مخالف است! ثانیاً وزارت نفت بر اساس قانون نمی‌توانست به صورت مستقیم وارد مقوله پالایشگاه‌سازی شود، اما با مشوق‌های مختلف مانند تنفس خوراک و تضمین تامین آن، ظرفیت پالایشی کشور را ۴۳ درصد افزایش داده است.