تضعیف دولت نتیجه انتقادات موسمی و سیاسی
دیدارهای رمضانی رییس جمهوری با گروه های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی فرصتی برای بیان دغدغه های دولت و چالش های پیش روی کشور است. فرصتی که رییس جمهوری تلاش می کند با ادبیات متفاوت این مشکلات ثابت را بیان کرده و مردم را آگاه سازد.
در همین راستا حجت الاسلام «حسن روحانی» شامگاه روز شنبه میزبان اصحاب فرهنگ و رسانه بود. خبرنگاران و مدیران مسئول رسانه های نوشتاری و آنلاین در این دیدار به ارائه نکات و انتقادات خود در حوزه های مختلف پرداختند و رییس جمهوری هم درباره برون رفت از مشکلات دولت در شرایط موجود راهکارهایی ارائه داد.
اگرچه در دیدار رییس جمهوری با اصحاب رسانه محورهای مختلفی مورد توجه قرار گرفت اما شاید مهمترین بحث این جلسه موضوع اعتماد مردم به دولت و تهدیدات تضعیف کننده این اعتماد بود.
رییس جمهوری در این زمینه با اشاره به اینکه برخی در کشور صرفاً به انگیزه سیاسی به دنبال کاهش اعتماد مردم به دولت هستند، گفت: «برخی معتقدند با فشار به دولت و ناچیز شمردن تلاش‌ها می‌توانند دو سال آینده در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری پیروز شوند و این بزرگترین خیانت به تاریخ و ملت ایران است.»
**منتقدان دولت و دلایل مخالفت ها
دولت تدبیر و امید در آغاز هفتمین سال فعالیت خود این روزها بیش از هر زمان دیگری در کانون انتقادات قرار گرفته است. شماری از جریان های سیاسی آگاهانه و عامدانه و برخی دیگر هم از سر دلسوزی های فاقد منطق، در مسیر انتقادات ناتمام از دولت تلاش می کنند.
گروه نخست از همان ماه های آغاز ریاست جمهوری حجت الاسلام روحانی شمشیر انتقاد علیه او و دولتش را از رو بستند. کابینه، مذاکره، برجام، دیدار، تلفن، سفر، مسکن مهر، بنزین و ده ها بهانه از این قبیل طی ۶ سال گذشته در صدر تیترها و تریبون های مخالفان بوده و در هر مناسبتی یکی از این کلیدواژه ها را برای انتقاد و گاهی هجمه های تند انتخاب کرده اند.
بدعهدی دولت آمریکا و خروج از تعهد برجام هم بهانه ناتمام دیگری در اختیار مخالفان و رقبای سیاسی قرار داد تا با دستاویز قرار دادن آن دستگاه اجرایی را در انعقاد برجام و عمل به آن مقصر بدانند. اما این همه تکاپو ریشه در چه دارد؟
بخشی از این انتقادات ریشه در این گزاره تاریخی دارد که اتمام ذهنی و عینی رقابت پس از پایان انتخابات، برای بیشتر نامزدهای انتخاباتی در ایران همیشه دشوار بوده، مهمتر از این، تفکیک میان مباحث جناحی و منافع ملی هم برای بسیاری از کنشگران سیاسی سخت است. با چنین دشواری هایی، درک برخی رفتارهای این کنشگران از بُعد روانی و ذهنی سخت نخواهد بود.
در کنار این دشواری های ذهنی اما تلاشی عملی و عینی برای تمرین اصول اولیه دموکراسی میان گروه های سیاسی انجام نمی شود. بسیاری از فعالان همیشه منتقد، به خوبی می دانند که دولت برای عملکرد درست نیاز به تمرکز و حمایت دارد و هرگونه تنش زایی در کشور این عملکرد را با چالش هایی مواجه کرده و تمرکز دولت برای پرداختن به برنامه های خود را کاهش می دهد. در چنین وضعیتی نه تنها دولت، بلکه کل کشور متضرر خواهد شد. ترجیح منافع فردی یا گروهی بر منافع همه ایرانیان همان رفتار عامدانه ای است که اعتماد مردم را تضعیف می کند.
**انتخابات، بهانه فصلی حمله به دولت
یک سال تا انتخابات مجلس یازدهم و دو سال تا انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم زمان باقی مانده است. آغاز رقابت های انتخاباتی به ویژه در عرصه ریاست جمهوری، گرچه چندان منطقی به نظر نمی رسد اما شواهد موجود از آن خبر می دهند. نکته عجیب اما در شروع رقابت های انتخاباتی میان جریان های مختلف سیاسی، زمان آن نیست بلکه کیفیت این رقابت هاست. برخی جریان ها از هر دو طیف مهم سیاسی در کشور، فعالیت انتخاباتی خود را با حمله به عملکرد دولت و انتقاد از رییس جمهوری کلید زده اند و به نظر می رسد در این پروژه جز به ناکارآمد جلوه دادن دولت رضایت نخواهند داد.
دامن زدن به حاشیه ها و پرداختن به شایعه ها، کنایه های سیاسی و تاریخی به سخنان رییس جمهوری، انتشار اخبار دروغ در حوزه اقتصاد؛ اظهارنظرهای غیرکارشناسانه در عرصه دیپلماسی، زیرسوال بردن دستاوردهای دولت در راستای تضعیف آن، همگی از محورهایی است که برخی گروه های سیاسی برای به اوج بردن خود و تفکر سیاسی متبوعشان، سعی می کنند با دستاویز قرار دادن آن ها دولت را ناکارآمد نشان دهند. موضوعی که در سخنان اخیر رییس جمهوری هم مورد توجه قرار گرفت و روحانی چنین رویکردی را خیانت به ملت خواند.
**فرافکنی کاستی ها به دولت
واقعیت این است که گروه های سیاسی برای قرار گرفتن در صدر انتخاب مردم و فتح کرسی های پاستور و بهارستان، ایده ای نو و طرحی سقف شکن ندارند. طرحی جامع که بدون زیر سوال بردن گروه سیاسی و فکری دیگر، به اقناع مردم بپردازد. در فقدان چنین برنامه و طرحی، راحت ترین کار در فضای سیاسی کشور، تاختن بر دولتی است که فشارهای خارجی بی سابقه ای را تحمل می کند و در داخل هم با مشکلات ساختاری روبروست.
در نبود طرحی که بتواند برای مشکلات جامعه راهکار ارائه کند، جریان های سیاسی توجه خود را روی این گزاره متمرکز می کنند که «این دولت خوب نیست» اینکه اما خوب دقیقا چه بار معنایی دارد و برنامه «خوب» خودشان چیست؟ چندان در تحلیل های آن ها جایگاهی ندارد.
عدم وجود برنامه ای مشخص از سوی جریان های سیاسی ریشه در عدم درک شرایط کشور و دغدغه های تغییر یافته مردم دارد. عقلای جناح های سیاسی از درک تغییرات مشهود در جامعه ناتوان به نظر می رسند و این ناتوانی را در هجمه به دولت روحانی فرافکنی می کنند و این فرافکنی ها در موسم انتخابات بیش از هر زمان دیگری عیان می شود.
برخی از این جریان های فکری نه تنها حرف تازه ای برای گفتن ندارند بلکه کارنامه چندان درخشانی هم از دوران مدیریت خود در دست ندارند بنابراین ساده ترین کار، قراردادن تمام مسئولیت ها بر دوش دولت است بی آنکه اختیارات کافی و لازم به دستگاه اجرایی داده شود.
به نظر می رسد رییس جمهوری بیش از هر زمان دیگری نگران، تثبیت تفکر جناح محور در عرصه قدرت است. تفکری که با بی اعتمادکردن مردم به دولت بر شاخه نشسته و بُن می برند.